korkuyla yüzleşmek mi? bi süre almayayım..

Benim eskiden kalkma bir korkum var. Eskiden saat farketmeksizin hava kararınca dışrı çıkamazdım. Şimdilerde çıkıyorum ama tek başımaysam inanılmaz br korku ve kaygı ile birlikte. Tüm kaslarım gerdin sık adımlarla fişek gibi eve yol alıyorum. Yine saatten bağımsız tabii. Hava kararmışsa bir de sokak, cadde boşsa geriliyorum hemen. Gerçi memleket öyle bir hali hale geldi ki çok anormal değil yaşadığım tedirginlik. Bugün biraz bu durumu yeneyim diye tek başıma sevdiğim bir grubu dinlemeye çıktım. Sağolsunlar orada yalnız başıma kalmadım. Ama 1000-10.30 gibi çıkmayı düşündüğüm yere o saatlerde gidince çıkışta bir sarkma durumu oldu. Mekanın bulunduğu yer yaz diye hareketli ama öyle bir yer ki, bir sokağa giriyorsun pavyon gazino türkü bar kırması mekanlar, bir sokakta elinde poşet bir şeyler çeken bir adam. Taksiler öbür uçta. Tek başına olunca dikkat çekiyorsun bir de tabii. Normalde bulaşmayacak herkese cesaret gelebiliyor. Yolu hemen değiştirdim tabii ama biri hişt dese hoplayacak durumdayım.Taksideyken bile milleti arayıp durdum. Dedim bari bir sıkıntım olursa birilerinin haberi olsun. Neyse eve sıkıntısız ulaştım ama adrenalin nasıl yükselmişse epey bir düşmedi. Herhalde bungee jumping falan yapsam anca böyle olurum. O yüzden bi süre boyunca korkularla yüzleşmek temalı hayat derslerinden uzağım. Duygu sömürüsü, acındırma gibi yollarla arkadaşlarımı kandırmaya çalışıcam yoksa bu kız erkenden kaçar.