Görünenin aksine iyi değilim bu aralar. O kadar uzun süre başkası olmaya çalışmışım ki hala kendimi hala bulamadım. Ne isterim, ne yaparım, gerçekten neyi isterim, neye kızarım, neye katlanırım? Bana öyle şeyler söyleniyor, öyle eleştiriler geliyor ki, artık normal bir insan gibi davranamadığımı düşünmeye başladım. Çünkü normal olanı yaptığımı, hatalı olmadığımı düşündüğüm zamanlarda bile tepkiyle karşılaşıyorum. Başkaları yaptığında normal kabul ettiğim, alttan aldığım şeyleri ben yaptığımda beklenmedik tepkiler alıyorum. haliyle her zaman ki gibi kendimden şüphe duymaya başlıyorum..
              Büyük adımlar attığımı zannediyordum ama emeklemeye başlamamışım bile...

                                                                          Kriz anında ben..


              Eğlenceli değilim, herkesin sevmeyeceği davranışlarım olabiliyor.. İyi niyetliyim, düşünceliyim ama bazen onlara bile dikkat edemeyecek durumda oluyorum. Dikkatim dağınık ve umursamazım(takıntılı olduğum konular hariç.) başkalarına ufak görünen şeylerin beni ciddi biçimde üzme gücü var. Zaten az olan yaşam sevincimi de alıp götürebiliyorlar ve ben bunların bilincinde olmama rağmen hislerim konusunda kendime engel olamıyorum.
              İnsanları da anlıyorum. Böyle buhranlar içinde, kendinden başkasıyla ilgilenemeyecek durumda olan birisiyle kim vakit geçirmek ister ki?